Het is oktober 2017…ik heb mijn eerste werkdag na de herfst vakantie. Ik werk met veel passie op een basisschool in groep ¾. Goed uit gerust en met met veel zin begin ik aan mijn werkdag….dat zou het in mijn droom zijn geweest.
De werkelijkheid was anders…we zouden een herfstwandeling gaan maken met de gehele unit, 4 klassen. Starten in de kring, jassen aan en vertrekken. De kinderen zijn onrustig en ik mopper op een leerling, het was geen juffen mopper..ik was echt boos op hem…hij komt naar me toe en vraagt “ juf, waarom mopper je zo op mij?” ik kijk hem aan en kan geen antwoord geven, ja waarom eigenlijk?…de tranen staan in mijn ogen. In het bos zoek ik een plekje waar ik de kinderen goed kan zien, maar niet met een collega hoef te praten. Ik weet dat ik zo niet verder kan en ben erg verdrietig. Totdat we terug op school zijn kan ik er nog zijn voor de kinderen waar ik zoveel liefde voor voel. Ook met het manneke waar ik boos op was heb ik nog een fijn gesprek. Ik zorg dat er iemand in mijn klas is voor de kinderen en roep mijn maatje…ik kon niet meer stoppen met huilen en besloot naar huis te gaan.
Niet wetende dat dit mijn laatste werkdag als juf zou zijn.
Ik had een burn out!
Vrij snel na deze dag ging ik ,weer met mijn maatje, naar een voorstelling. Dit hadden we al gepland en het was in een klein theater. Ik wilde wel het wel, maar ging met lood in mijn schoenen, wat zullen ze wel niet van me denken. Ben ziek thuis en ga wel naar het theater. Toch koos ik er voor om te gaan en dat was een goede keuze!
Eric Mijnster vertelde over zijn zoektocht naar zijn ZAZIEZOE, zijn paardenbloempluisje..ik heb tijdens de voorstelling gelachen maar ook gehuild.
En besloot om mijn burn out in te zetten om op zoek te gaan naar mijn ZAZIEZOE.
In die tijd ben ik heel veel buiten geweest, gefietst, gewandeld en gesjouwd met veel volle kruiwagens in weer en wind, om uit mijn hoofd in mijn lijf te komen. Gepuzzeld, gehaakt, gesprekken gevoerd, hulp gezocht, boeken gelezen, gesport, voor me uit gekeken, gehuild en nagedacht…. Maar ook heel veel liefde en steun gevoeld van de mensen om mij heen.
Inmiddels is het mei 2018 en durf ik te luisteren naar mijn hart. Als juf in het onderwijs kan ik de kinderen niet meer bieden wat ze in mijn ogen nodig hebben. Ik besluit om afscheid te nemen van school en een nieuw pad te gaan bewandelen. Ook al werd het mij afgeraden om in in deze fase beslissingen te nemen, voelde ik heel sterk dat ik dit juist nu nodig had om verder te kunnen! Zo makkelijk als ik het hier op schrijf is het echt niet gegaan. Dit heeft mij heel veel tranen en slapeloze nachten gekost. Ook kwam ik erachter dat ik afscheid moest nemen van mijn identiteit als juf. Ik was juf met heel mijn ziel en zaligheid en ineens was ik het niet meer….ik ging een nieuwe fase van mijn leven in…
Als je beslist om geen juf meer te kunnen zijn in het onderwijs, komt er ruimte om iets anders te gaan doen. Het moest er nu maar van gaan komen, mijn droom om een eigen kindercoach praktijk te beginnen, ging nu echt van start. Ik had mijn ZAZIEZOE gevonden.
Ik kreeg de kans om te re-integreren als pedagogisch medewerker op een agrarisch kinderdag verblijf. Wat hebben deze kinderen ,waar ik nog dagelijks mee mag werken, mij toen enorm geholpen. Van deze wijze kinderen heb ik geleerd om in het NU te leven, rond te kijken, stil te staan, te vertragen en te genieten van alles wat op je pad komt.
